Belladonna of sadness

active threads

do Oriona

Orion • chabazie

1

do Julesa

Jules Smith • Ailean

2

do imię

imie i nazwisko • autor

3

Abigail
McCallum.

Przyciąga wzrokiem upiornie bladych, oliwkowych ocząt, kusi zadowoleniem pełnych, zaróżowionych ustek, tak ładnie układających się w roznamiętniony uśmiech, kiedy czuje spływający po plecach pot, kiedy zmęczenie dusi nieprzyjemnie, a okalające poliki rumieńce wydają się jeszcze czerwieńsze niż zazwyczaj. Rudy lok wiruje w rozgrzanym powietrzu sceny, grzywka przysłania spojrzenie, to samo, które tak wielu próbowało już złapać, zachować tylko i wyłącznie dla siebie, mimo iż wszystkie ich twarze wyglądały dla niej dokładnie tak samo – nie potrafiła dłużej rozróżniać głębokich barytonów męskich głosów, zawsze równie głodnych i zawsze równie bezwstydnych, wulgarnych. Prosta, wyuzdana egzystencja, ciało o idealnych krągłościach, siła głosu dalej gotowego wyśpiewywać ku nim kolejne wersety ułudnych obietnic gwałtownych rozkoszy są jednocześnie wszystkich i nikogo. Wszystkich, nikogo, lecz nie jej własne. Jest niczym prócz produktu męskich, jurnych marzeń, wie to doskonale. I choć czuje się brudna, choć świat, który stworzyła sobie sama, zniszczył ją doszczętnie, nie krzyczy, nie wierci się, nie ucieka. W końcu zawsze chciała śpiewać.
Stop. Muzyka urywa się w półdźwięku, niby bestialsko przerwany koncert. Rozchwytywana wzrokiem obcych Abigail zatrzymuje się w doskonale wyćwiczonej pozie, bierze głęboki wdech, jakkolwiek próbując uśmierzyć ból rozpalonych mięśni. Wtedy ustaje. Cisza, tak krótka i ulotna, przysłonięta ścianą wiwatów, donośnych okrzyków. Bukiet czerwonych róż ląduje przed czarnymi, lśniącymi pantofelkami, a jego intensywna woń drażni drobny nosek, tak zapachem róż zmęczony. Weźmie go do ręki. Zaciśnie dłoń na kolczastych łodygach, tak silnie by przebiły gładką skórę, uśmiechnie się skromnie i podziękuje jeszcze skromniej, tylko po to, by zaraz po zejściu ze sceny wrzucić go do stojącej nieopodal, pustej beczułki. Czerwone pąki wylądują na dnie, z wolna tracąc swój kolor i swój swąd, przez który nieraz to już brudziła ciasny gorset wymiocinami.
W drodze do domu znów zatrzyma ją Perkins, znów wprosi się do mieszkania, znów muśnie dłonią gołe udo, z wolna kierując swe smukłe, sprawne paluszki ku kobiecej bieliźnie. A ona mu pozwoli. Równie głodna, równie bezwstydna, równie zepsuta.

Nie wie, ile minęło. Nie liczy czasu, wpatrując się w popękany, szary sufit i wiszący na nim, rdzewiejący już żyrandol z jarzącą pustką w wielkich oczach, zimnem bladej tęczówki. Pościel śmierdzi potem i dymem drogiego cygara, bo choć nieraz prosiła, by nie palił w jej towarzystwie, zawsze zbywał kobiece prośby czarującym uśmiechem bądź bystrym komentarzem. Wmawia sobie, że dlatego zaczęła pić. Rzucając pustymi butelkami po żytniej whisky w równie puste ściany, w równie pustym pokoju, kiedy nie zostaje jej nic prócz palącego rozczarowania i obrzydzenia swą własną, beznadziejną personą. Wszystko to, by kolejny raz znaleźć się w rękach obślizgłych, chciwych, porankami topiąc się w kałuży własnych rzygowin.
Co by na to powiedziała matula?
Nie odwraca w jego stronę spojrzenia. Zbyt dobrze zna każdy skrawek wyjątkowo przystojnego lica, w którego rysach mogła się dopatrzyć spokoju jedynie nocami, wmawiając sobie, iż swego wybawcę będzie wielbić gorącymi pocałunkami po wsze czasy, wysławiając dotykiem, ubóstwiając cichymi obietnicami rozpalonego uczucia, by zabrał ją ze sobą choćby do bram samych piekieł. I nigdy nie sądziła, że jego skryta obecność stanie się tak samo skrytym utrapieniem, gdy wieczorami wpuszcza go do domu. Już wolała twarze obcych, które tak szybko zapominała, kiedy ci zostawiali ją samą w fałdach brudnej, starej pościeli. Prościej było wybaczać tym, którym nigdy nie poświęcała dłuższej chwili pomyślunku.
Co by na to powiedziała matula?
Być może łatwiej byłoby unieść delikatnie plecy, złapać za leżący obok łóżka rewolwer, ten jego, którym tak lubił się chwalić każdemu, kto spróbował nadepnąć mu na odcisk i przyłożyć całującą zimno lufę do tej gładkiej, pięknej skroni. Nikt by za nim nie zatęsknił, nie zatęskniłaby i ona, wolna od spojrzenia lodowatych, błękitnych tęczówek oraz nocy, nie zawsze przyjemnych, nie zawsze namiętnych. Lecz upadłaby wraz z nim, powracając na bruk prześmierdłej ulicy, gdzie poddać się mogła niemalże każdemu.
Czuje palącą policzek łzę, szybko jednak kończąc jej żywot prostym ruchem smukłych, zmęczonych paluszków.
A matula odwróciłaby wzrok, wiedząc, iż nie pozostało w niej nic z tej życzliwej, uśmiechniętej dziewczynki, codziennie wpatrującej się z rozmarzeniem w przebijające się przez liście słońce.

pożółkłe plakaty
XXX

one.	two.	three.	four.

27 lat, 11.02.1819 / tancerka oraz wokalistka burleski / Huronfield

Pomysł na tytuł posta, w którym został wykorzystany tytuł filmu Belladonna smutku Eiichiego Yamamoto, podpatrzony od rawr aka chabazie aka nasz miejscowy szeryf, pożółkłe plakaty podpatrzone od susłona aka frajera, u którego są to zwyczajnie listy gończe, a przepiękna ruda pannica autorstwa @courtpitre. Zgadzamy się na wykorzystywanie osóbki Abigail w opowiadaniach tylko i wyłącznie za wcześniejszym dogadaniem się oraz zapraszamy Mistrza Gry cwaniaka, niech miesza ile wlezie.