Under the jasmine I shall die

relacje

historie

LAT 44 / SPRZEDAWCA CYGAR W BLISSTOWN

Abraham Ezra Walroth

1816	1832	1843	1846

Patrzysz na niego gorejącym spojrzeniem załzawionych oczu, a on zdaje się ślepy. Wznosisz okrzyki, błagając o zbawienie, o łaskę i o litość, i o miłosierdzie, on — niby głuchy. Drżysz, jak mantrę powtarzając modlitwę, która latami łatała szczeliny zabiedzonego serca, jednak gdzieś między wierszami pojmujesz, że twojego Pana pozbawiono także języka. Odcięto mu dłonie, odcięto ramiona, stopy i uda. Niczym spłoszone zwierzę robisz krok do tyłu, ale nie napotykasz oporu — ziejąca pustka wypełnia przestrzeń za tobą, chociaż obiecywał, że będzie tam, ilekroć poddasz wartość żywota w wątpliwość. Przyciskasz do piersi zmarznięte palce. Oddech nie uczyniłby ich jakkolwiek bardziej sprawnymi, nie masz zresztą czasu, recytując: Najwyższy, zmiłuj się nad zagubionymi. Miłosierny, spójrz na swoje dzieło i oszczędź nas, kiedy przyjdzie pora. Bezsilne Amen opuszcza twoje dziecięce, spękane usta. Zanim na nowo zabierasz się za pacierz, niebo dogasa. Ze zmęczonych płuc wydobywasz resztki strzępionego oddechu i nie po raz pierwszy tej nocy czujesz pełen pożałowania wzrok przechodniów poubieranych w grube kaftany i skórzane rękawice.

Stwórco. Twój szept przecina chłód styczniowej nocy roku pańskiego 1816. Przyduszony, bezwolny, na wpół zdławiony głos dziecka stanął naprzeciw skowytu kłującej w policzki mroźnej zawiei. Zaciśnięta na dziecięcym biodrze dłoń zdawała się martwa, sina, niby truchło wydobyte z mogiły. Dziecko zadziera głowę ku chmurom, w oczekiwaniu na przebłysk, który napełni je nową nadzieją. Boi się pochylić nad licem matki, coby sprawdzić, czy wciąż oddycha, ponieważ w głębi serca, choć odpiera od siebie tę bestialską myśl, wie, że ten styczniowy wieczór uczynił je sierotą.

Panie Wszechrzeczy, łaski niepełny.

I oto przysięgam, że będę z tobą dotąd, dopóki nie rozłączy nas śmierć.

Składasz następną obietnicę — równie daremną i bezwartościową, co szereg innych, składanych przed laty. Chociaż wkładasz w nią całe swe serce — poharatane i scalone najlichszymi spoiwami — nie umywa się do modlitw wyszeptanych na progu sklepu z medykamentami, którego jedyne wspomnienie prowokowało dreszcze i dojmujące refleksje. Ta cząstka ciebie, jaka nie roztrzaskała się w 1816, zmusza do ujęcia szorstkiej, naznaczonej wysiłkiem dłoni i wsunięcia nań poprzecinanej rysami złotej obrączki. Kościelna pieśń traktująca o miłosierdziu Pana dudni w twoich uszach, wypełniając niewielki kościółek parafii starego Fairsnag, przypominając o nieustającej obecności Jedynego. Tęgie chórzystki i ich równie tęgie głosy wznoszą pod nieboskłon melodyjne prośby okraszone wdzięcznością, obietnice cierpliwości i pokory poukrywane pod płaszczem pochwalnych psalmów i modłów do spolegliwego. Patrzy na ciebie przez zamkniętą powiekę, śledzi spod zmrużonego oka, bezgłośnie wytyka każdy popełniony grzech. Kulisz się — niby dziecko, zmizerniałe, wątłe, bez grosza przy duszy. Młode ręce i błyszczący w świetle przebijającego się przez witraże słońce ustępują miejsca stwardniałym, wychudzonym dłoniom z posrebrzanym pierścionkiem na serdecznym palcu prawej ręki i na wpół odklejonym błękitnym kamieniem w samym owego pierścionka środku.

Patrzy na ciebie również twoja małżonka. Twoja ostoja, źródło twojej pasji, namiętności, wokół którego skupiasz wszystkie swoje zmysły, ilekroć jasny pukiel włosów odznaczy się na tle tłumu. Winisz jej nazbyt wiele — nie możesz zliczyć powodów, dla których powinna odejść i nieprzerwanie zadajesz sobie pytanie, dlaczego wciąż tego nie zrobiła. Nie obiecujesz jej nic ponad obecność i nie dajesz nic w zamian za to, co dla ciebie robi, a mimo to nie pożąda niczego innego niż twoja uwaga, twoje spojrzenie, twój dotyk. Chociaż masz ją u swego boku, dalej wznosisz oczy ku freskom, doszukując się w nich Pana.

Trzeźwiejesz.

Składasz kolejną przysięgę.

I tak na okrągło.

Do końca życia.

I oto przysięgam, że byłem z tobą dotąd, dopóki nie rozłączyła nas śmierć, Elizo.

Pochowałeś w życiu tylu, że kolejne truchło nie powinno wywierać na tobie żadnego wrażenia. Psa, jedynego towarzysza z dziecięctwa, którego zmógł wiek i wyjadające go od zmarniałego, naznaczonego piętnem lat wnętrza choróbska. Kurczaka, gdy miałeś siedem lat, zdeptanego przez zabieganą i nieznającą żalu matulę. Babkę palącą zbyt wiele cygar i dziadka z zamiłowaniem do wszystkiego, co przepalało gardło — i nawet leżąc tak bezładnie w dole, jaki mu wykopano, na przekór pragnieniu jego potomków, przyciskał do zimnej piersi bukłak. Pochowałeś ojca, o jakim słuch zaginął, ledwo jego lico po raz ostatni zetknęło się ze słońcem. Miałeś wtedy pięć lat i czternaście wówczas, kiedy przyszło ci zsuwać ze skostniałego palca serdecznego posrebrzany pierścionek z na wpół odklejonym błękitnym kamieniem w samym owego pierścionka środku, jakbyś bał się, że ostatnia pamiątka po twej matce uda się wraz z nią tam, gdzie zwykło się chadzać po śmierci. Pochowałeś braci, siostry, matkę, żonę, a mimo to czujesz się tak, jak gdybyś dzierżył łopatę po raz pierwszy.

Stoisz na cmentarzu, a sowie hukanie wypełnia twoje uszy. Nigdy nie lubiłeś sów, ale ta odwraca twoją uwagę od bladego oblicza wystającego spod zapchlonej, szorstkiej narzuty. Wiesz, że nie zasługiwała na ten los, jednak nie stać cię na nic lepszego; ostatniego konia sprzedałeś tydzień temu, żeby przygotować dla niej kolację, gdy sam skubałeś czerstwy chleb i popijałeś go na wpół skisłym mlekiem. Wdzięczność, jaka malowała się na jej dziecięcej, wolnej od strachu twarzyczce stanowiła swoistą zapłatę za każdą podjętą w desperacji decyzję. Promienny, bliźniaczy do tego matczynego uśmiech błyszczał poranek po poranku, czyniąc z twojego marnego życia namiastkę szczęśliwego.

Nie modlisz się. Nie modliłeś się od sierpnia 1830. Nie byłeś w kościele ani nie widziano cię w żadnej kaplicy. Nie uścisnąłeś dłoni żadnemu księdzu ani księżnej, jak kundel unikałeś ich spojrzenia.

Popatrz na mnie, tato — zdawało się szeptać truchło i sam już nie wiesz, czy nie zwariowałeś. Patrzysz więc na córkę, ale ona nie patrzy na ciebie. Jej sine usta przywodzą ci na myśl ich drżenie, gdy wydobywał ją spod wody, a pomarszczony materiał sukieneczki moment, w którym rozbierałeś ją z przemoczonych ubrań, żeby nie zaziębiła się jeszcze bardziej.

Minęły trzy dni.

Łapiesz za łopatę i grzebiesz swoje dziecko.

Ada Walroth, żyła lat trzynaście. Spokój jej duszy.

Unosisz zmęczone, zszargane niepewnością oczy strudzonego wędrowca, bo nie jesteś już nikim innym. Odmęty twojego wypalonego do cna umysłu ostatkami sił zasięgają momentu, w którym uparcie dukałeś nieskładne słowa modlitwy, wznosząc to samo spojrzenie ku zdobnym ołtarzom, do dnia, w którym zmuszałeś się do obserwowania tonącej pod kopami ziemi twarzy o wystających kościach i martwym spojrzeniu, a nawet do tego, w którym wyciągałeś sztywne, rozdygotane ciało z głębin zamarzniętego jeziora. Nie wzruszasz już ramionami ani nie powstrzymujesz oddechu. Łapiesz wolną dłonią za rewolwer i odkładasz go do szafki, a wraz z nią wszelkie utęsknienie. Tak kończysz dzień pierwszy.

Dzień drugi zaczynasz z przekleństwem na spękanych ustach okolonych zdecydowanie zbyt długim, zaniedbanym zarostem. Poisz swojego konia i klepiesz go po karku. Wypalasz kolejne cygaro. Zdaje się, że robisz tyle rzeczy, gdzie w rzeczywistości wszystko jest tylko jedną, przeciągającą się czynnością mającą na celu stłumienie emocji. Nie siadasz ani na moment, w zamian układasz te pieprzone cygara, żeby nie wystawały poza szereg, sprzątasz w kasie, gładzisz kapotę. Nie uśmiechasz się, kiedy nowy klient pojawia się w progu, z beznamiętnym Dzień dobry witając się z półkami pełnymi tytoniu. Jesteś bucem, ale z renomą. Buce z renomą z reguły sprzedają się lepiej, a ty nie narzekasz na brak zainteresowania. Liczysz pieniądze i myślisz, ile dni wyżyłbyś za to trzydzieści pięć lat temu.

Dnia trzeciego już nie przeklinasz, tylko podnosisz z rozgrzanego łoża, stękając niechętnie. Zamaszystym ruchem otwierasz drzwi do sklepu i wracasz na kasę, jak powracasz do drażniących cię udręczeń. Rewolwer w szafce wypala dziurę w drewnie, a twoja ręka instynktownie zasięga uchwytu. Patrzysz na niego wielkimi oczami i chowasz, gdy rozlega się stukot uderzających o deski podeszew.

Dnia czwartego nie szczędzisz sobie widoku i obracasz rewolwer w wysuszonych dłoniach z większą swobodą, na zapleczu. Wodzisz palcem po spuście, rękojeści i kurku, wzdłuż zdobień albo miejsc, w któryś takowe byś wykonał. Lufę kierujesz ku sobie lub ku podłodze — w zależności od tego, w jakiej mierze ufasz swym odruchom. Odkładasz rewolwer do szuflady szafki nocnej, na wszelki wypadek.

Dnia piątego już o świcie dzierżysz w dłoni broń.

Dnia szóstego wyobrażasz sobie, że budynek przeszywa huk.

Dnia siódmego postanawiasz, że nie możesz zginąć we własnej sypialni.

Dla formalności, przepiękna kp autorstwa Dead Soul, Ezra autorstwa NikiVaszi, autor klikajki numer jeden to Barthelemy Aupetit, drugiej z kolei Paul Mazerol, tytuł posta fragmentem „I Lost Something in the Hills” Sibylle Baier. Historie u Ezry pojawią się w miarę upływu czasu, więc póki co link prowadzi do etykiety, ale zachęcam do śledzenia, gdyby naszła mnie ochota na Walrothowe refleksje. Ezra nie gryzie, nie strzela, nie morduje, sprzedaje za to cygara i gapi się bezczelnie, dlatego zapraszam do wątkowania — nie będziemy narzekać na pojawienie się Mistrza Gry.