Satans cool with me

Annushka o kaprawych oczkach, krzywym nosku i zbyt szerokim uśmiechu, za którym skrywa się niezbyt urocza, czerwona krtań, z której dochodzą dźwięki zarzynanego zwierzęcia zamiast śmiechu, skacze przez prymitywną skakankę ze starego sznura wykonaną dla niej przez Zivkę Myszkina. Raz, dwa, trzy i choć czasem potknie się o własną, jeszcze bardziej krzywą od zadartego noska kostkę, to niezbyt się tym przejmuje. Nóżki unoszą się i opadają na brudny grunt, pył podnosi się, dziecko kaszle.
Annushka przestaje skakać, bo zza horyzontu wyłania się przybrany ojciec, opiekun i jedyna życzliwa jej osoba. Jedzie na tym swym ogromny, karym koniu, którym dziewczynka zawsze się zachwyca i którego nie może dotykać. Przez męskie plecy przewieszona jest, jak jej zaszklone oczęta dostrzegają, zakrwawiona siekiera, u boku duży, brzęczący mieszek.
Będzie dzisiaj kolacja.
Annushka krzyczy niezrozumiałe wyrazy, bo od zawsze okropnie sepleniła i rzuca się do biegu ku jeźdźcowi. Ten uśmiecha się, schyla się do swej jedynej córki. Przytulają się, niezbyt przejmując się brunatną barwą klejącą się do dłoni czy polików.

Annushka o kaprawych oczkach, krzywym nosku nie uśmiecha się wcale, po cichutku przytulając się do swoich pokrzywionych, brzydkich nóg. Wstrzymuje oddech, słysząc, jak stare deski tuż nad jej głową skrzypią, sugerując, że poszukujący córki Zivki Myszkina mężczyźni właśnie nad nią stoją. Dziewczynka zaciska powieki i modli się do Jedynego, że ten i teraz zdecyduje się odezwać, szepnąć jej do uszka, co powinna poczynić. Drewno podnosi się, mężczyzna kaszle i odchodzi.
Annushka wyskakuje przez okno, gdy oni tylko nie patrzą. Chwyta za sierp stojący tuż przy nim, bo Myszkin uczył ją, jak skorzystać z krzywego ostrza narzędzia. Całkiem zwinnie, jak na tak krzywe nogi i zakaz dotykania karusa, wskakuje w siodło muła jednego z mężczyzn. Kopie w boki, bo czym prędzej chce się znaleźć za horyzontem, gdy dłonią ściskającą sierp próbuje znaleźć jakiekolwiek pieniądze znajdujące się przy siodle.
Wie, że dzisiaj nie będzie kolacji.
Annushka łka bardzo cichutko i jest to dotąd najpiękniejszy dźwięk ze wszystkich, które opuściły jej czerwoną krtań. Nienawidzi swych snów, nienawidzi Jedynego i nienawidzi sióstr.

Annie Ripley nie pamięta swojej matki, ani swojego ojca, bo ci – o ile w ogóle istnieli – rozpłynęli się w powietrzu nim skończyła rok. Małą i niezbyt urodziwą od pierwszego dnia swojego bytu na ziemi dziewczynkę pozostawiono pod wielkimi, skrzypiącymi wrotami Zakonu Sióstr i Braci Jedności. Tam albo miała zostać przygarnięta i ogrzana przy płonącym kominku, albo zjedzona przez jednego z niedźwiedzi podróżujących po Górach Hanower.
Dziewczynkę przygarnięto i zajęto się jej wychowaniem, zbalansowanym rozwojem oraz wykształceniem. Dziecko jednak nie należało do tych z kategorii pojętnych – pisało, ale krzywo, czytało, ale powoli. O matematyce lepiej po prostu nie wspominać.
I gdy wszystkie inne sieroty przygarnięte przez zakonnice dojrzewały, piękniały w oczach i stawały się dorosłymi kobietami gotowymi poświęcić się swej wierze, tak Annie Ripley, choć urosła dobre kilkanaście, może i kilkadziesiąt centymetrów, nie zmieniła się ani trochę. Nadal posiadała zbyt szeroki uśmiech ukazujący krzywe zęby, zadarty nosek, ale zdecydowanie nie w uroczy sposób, nienaturalnie przenikliwe oczy, zazwyczaj budzące pewien niepokój w osobach, na które spoglądała oraz duże czoło, na którym, jak się dowiedziała, mogłaby urządzić całkiem pokaźny padok dla koni czy pastwisko dla krów.
A jednak, gdy nienaturalnie szklane oczęta znikały za powiekami, a umysł, uciekłszy w sen, nie musiał już przetwarzać dziwnych, matematycznych równań, sny Annie wydawały się być niezwykle istotnymi – odważniejsi powiedzieliby, że te były jedynym dowodem na istnienie Jedynego. Przepełnione sprawdzającymi się proroctwami, na początku traktowane były jako głupi wymysł dziecka próbującego zwrócić na siebie uwagę. Jako najzwyklejsze brenie, które należało zbywać uprzejmym, wyćwiczonym przez lata służby uśmiechem.
Do czasu, gdy przypadkiem, a może jednak nie, przepowiedziała śmierć Matki Barbary poprzez spadnięcie ze schodów. I choć na początku podejrzewano ją o zorganizowanie morderstwa, tak miała doskonałe alibi, a za szklanymi oczami nie dostrzeżono krzty fałszu.
Jakże zdziwione były siostry, gdy tydzień po wypadku zobaczyły swą nową kandydatkę na świętą wtuloną w pierś nieznanego im mężczyzny podróżującego na karym koniu oraz nazywającym dziewczynkę swą Annuszką.

ANNUSHKA 19 • WłÓCZYKIJ • SIEROTA

Dziewczynko o kaprawych oczkach nie płacz już, nie łkaj, bo twe słone łzy nie zwrócą jego siekiery i ostrego języka. Łowca głów zza morza, twój ojciec i przyjazna dusza, zawisł na pobliskiej wierzbie, a ty zostałaś sama i samą jest ci pisane pozostać. Niech sierp dobrze się w twojej dłoni nosi, niech mułowi starczy sił, byś dotarła tam, gdzie za horyzontem chowają się chmury.

Na buźce Annuszki art Gallahan.
Prosimy o konsultację przed używaniem tej dziewuchy, mamy na nią dosyć potężne plany fabularne. Trochę szkoda mi, że ubiłam Myszkina, ale taka kolej rzeczy. Będzie pojawiał się w indywidualnych >:)
MG oczywiście może wtrącać się w działania Annuszki. Kontakt przez discorda.
Ostatnia aktualizacja: 20.08.2021