I don't want to set the world on fire

Sierpień 14, 1831
Alston,
ty pieprzony sukinsynu, nigdy ci nie ufałem. Ale teraz nie mam innego wyjścia. Nie proszę byś pomógł mi, ale pomóż jej. Pozwól małej na wolność, której ja się wyparłem. — Tilghman

active threads

do Loretty

Loretta Randall • moralne dno

1

do faceta

imie i nazwisko • autor

2

do osóbki

imie i nazwisko • autor

3

Mae Al
ston.

Spogląda w słońce. Mruży opalone powieki, ściąga rude brewki. Pozwala, by gorąc otaczających ją pustyń pochłonął młode cielsko, zabierając modrookie dziewczę na skraj ludzkiej egzystencji, nad przepaść, przy której stawiała się już nieraz, zawsze jednak dając radę zrobić ten jeden, bezpieczny krok w tył. Nasłuchuje niedalekiego pisku samotnego bielika, skomlenia kojotów, już nie tak samotnych, nie tak śmiałych, by pojedynczo przemierzać zdradliwe tereny krasnych Bezkresów. Zniecierpliwiony grzechotnik chowa brunatne łuski pod niewielkim cieniem unieruchomionego przez głaz biegacza, raz po raz wygrywając swym zwinnym niczym wstążka ogonem wysokie, alarmujące o niebezpieczeństwie dźwięki. I tylko nawoływania, te dobrze jej znane i przyjemnie ciepłe, jednak nieparzące jak powietrze, które wypełniało młode płuca, wybudzają ją z ciężkiego snu upalnego popołudnia. Odwraca wzrok, gruby warkocz przerzuca przez ramię i kiwa leciutko głową. Czas wracać do domu.
Mierzy obce sylwety. Wyłapuje nieznajome twarze, obserwuje reakcje i zachowania, a zimne spojrzenia traktuje niczym zaproszenie, by raz a dobrze mogła ustalić, kto już dawno zrezygnował ze słuchania o ludzkim nieszczęściu, a kto być może, choć okrucieństwo drugiego znała zbyt dobrze, zachował w ostatniej szufladce zgorzkniałego serca jakiekolwiek pokłady faktycznego współczucia. Spogląda w stronę barmana, wąsatego i starego, który nie zdołał jeszcze dostrzec w dziewczęcym licu ostatnich rys niedojrzałości, które sprawnie chowała pod cieniem przydużego kapelusza, po czym pozwala smukłym paluszkom objąć szkło niedomytej szklanki, zaraz przesuwając jej krawędź do młodych, zaróżowionych warg. Alkohol pali niemiłosiernie – Harvey postanowił zapewnić panience odpowiedni trunek dla nieco lepszej wiarygodności – a ona, ukrywając grymas zniesmaczenia w kołnierzu błękitnej koszuli, podnosi się wreszcie z miejsca, ruszając ku jednemu z miejscowych, który dorobił się majątku na nielegalnym pędzeniu księżycówki. Potyka się leciutko, ramię obija o rękę mężczyzny, ustka układają się w ciche przeprosiny. Nikt jeszcze nie wie, że jego sakiewka wylądowała właśnie na dnie skórzanej, należącej do młodziutkiej Mae torby. Uśmiech zdobi piegowatą twarzyczkę, pełną przesadnego samozachwytu, kiedy to kieruje się w stronę wyjścia z saloonu. Czas wracać do domu.
Obserwuje drogę księżyca. Liczne gwiazdy, drobne punkciki pokrywające czarny nieboskłon niby to jedyne źródło światła w cieniach otaczających ją lasów, odbijają się w przeszklonych, modrych źrenicach, gdy siedzi tak w zupełnej ciszy, kolejną noc nie będąc nawet w stanie zmrużyć oka. Nasłuchuje pohukiwań siedzącej na świerku obok sowy, cichych westchnień śpiącego po jej prawicy, maluczkiego Shauna. Pomyśleć, że jeszcze nie tak dawno sama była w stanie wyzbyć się niepokoju oraz lęków, pozwalając sobie na te kilka, krótkich godzin wytchnienia w towarzystwie przyjemnie ciepłych, pomarańczowych języków ogniska. Nie teraz jednak dana jej była podróż do zony snów słodkich i przebrzydle niewinnych. Nie, kiedy ukryty w najciemniejszych zakamarkach umysłu lęk, zaciskał swe szpony na dziewczęcych płuckach, kiedy łapał za krtań, paraliżując młode cielsko, nie pozwalając na upragniony wdech. Stary, krótki list, dawno już zżółkły i dawno już zmięty, spoczywa między bladymi, kościstymi paluszkami, kiedy raz po raz spogląda na malujące się w dolnym, prawym rogu nazwisko. Młodziuchna Margaret Tilghman nigdy już nie wróci do domu.

Modre głębie niewinnych, dziecięcych tęczówek zatrzymały się na równie głębokiej, soczystej zieleni świeżych listków, kołyszących się z wolna w wystukiwany przez lekki powiew wiatru rytm i przez które leniwie przebijały się gorące pasma wieczornego już słońca. Drobne paluszki zatańczyły w wilgotnym piasku, nowe spodnie, te same, które na piąte urodziny zgotowała jej młodziutka Bobbie, brudząc nieporadnie drobinkami brunatnej gleby.
Doskonale wiedzieli, jak bardzo bała się ich podniesionych głosów. Przekleństw, raz za razem wylewających się spomiędzy suchych, popękanych warg, które tak łatwo zaciskały swe szpony na malutkich płuckach, pozwalając rudej małolacie jednie na płytki i zdecydowanie za szybki oddech. Dlatego się oddalała. Oddalała, uciekając niezauważenie z jednego z namiotów, chcąc jedynie odciąć się od kolejnych kłótni, delektować ciszą wieczoru i tą beztroską, która zbyt szybko miała zostać młodej jeszcze odebrana. I choć już pierwsze miesiące nowego życia zostały całkowicie obdarte z bezpieczeństwa, rodzicielskiej czułości oraz jakichkolwiek pokładów współczucia, te dawno odeszły w niepamięć, raz na zawsze uwalniając ją od wspomnień, którym faktycznie lepiej było w zapomnieniu.
Nie było jednak nic, co miałoby na dobre przegnać przywiązanie, którym tak silnie darzyła swą obecną rodzinę. Byli wszystkim, czego potrzebowała, mimo iż w oczach większości stanowili kolejne niebezpieczeństwo w tej przeklętej, bezlitosnej dla człowieka Krainie, plagę i robactwo warte jedynie zwykłego wytępienia. Nie jednak dla młodej, modrookiej dziewczynki, która ich obecność traktowała jako jedyną pewną w swym przykrótkim żywocie. Opatrzność, bez której zginęłaby wraz z ojcem. Postrzelone w potylicę niemowlę, z martwym cielskiem rozkładającym się na tle trawiących starą posiadłość płomieni.
Cichy szelest połaskotał delikatne uszko, a rude brewki podskoczyły w zaskoczeniu, gdy swoje dłonie zatopiła nerwowo w grubej warstwie zimnego, wbijającego w skórę pojedyncze igiełki, piachu. Odwróciła wzrok, pełen już dziecięcej paniki, dawno nauczony jak wiele niebezpieczeństw czyha w zakątkach ciemnych i osamotnionych. Niebieskie źrenice nie spotkały jednak złotych, wilczych ślepi czy tych przebrzydle śmiałych i dawno potępionych, gotowych do ataku oraz tej najgorszej, bo ludzkiej nienawiści. Ułożyła spojrzenie na znajomym licu, zniszczonym od gorąca niedalekich pustyń, od pracy oraz zmęczenia, podążającego za ich grupą krok w krok. Kąciki różowych ust uniosły się ku linii długich, rudych włosków, niewielkie rączki pognały w stronę opiekuna. Ojca wybranego za nią i jedynego, którego właściwie znała.
Modre głębie niewinnych, dziecięcych tęczówek zatrzymały się na równie głębokiej, niemalże czarnej tafli rozległego jeziora, kołyszącego się z wolna w wystukiwany przez lekki powiew wiatru rytm i od powierzchni którego odbijały się maluczkimi przebłyskami gorące promienie wieczornego już słońca. Drobne paluszki zatańczyły na nadgarstku mężczyzny, nowe spodnie, te same, które zdążyła przed chwilą upaprać wilgotnym piachem, otrzepując z resztek kurzu.
W ciszy, w beztrosce, w ciepłym uścisku. Tak było dobrze. Tak było najlepiej.

Modre głębie pustych, dawno już dojrzałych tęczówek zatrzymały się na skalanej brudem piachu oraz krwi bieli, rozciągających się za oknem, grubych warstw ubitego w ostatnich dniach śniegu. Stłumiony ryk stojącej w stajni nieopodal, szarej kobyły dotarł do dziewczęcych uszu i choć w niedalekiej przeszłości podskoczyłaby w miejscu, wyraźnie głośną reakcją konia zaniepokojona, teraz ni drgnęła, zbyt pochłonięta własnymi myślami. Drobne paluszki zatańczyły na drewnianej kolbie przestarzałej strzelby, skrawek wełnianego ponczo, tego samego, który na piętnaste urodziny podarował jej Anselmo, brudząc czarnym prochem.
Doskonale wiedzieli, jak bardzo nie znosiła zostawać sama. Cisza. Ta przeklęta cisza przywołująca na myśl jedynie wytchnienie przed burzą, niepokój, który tak łatwo napełniał dziewczęce serduszko, gdy w bezdźwięku wyczekiwała najgorszego. Nieraz pragnęła rzucić się do ucieczki. Wybiec wprost w objęcia mrozu wysokich gór i gnać, gnać bez chwili wytchnienia, by w cieniu ośnieżonych lasów znaleźć ojcowskie ciepło, nigdy więcej nie puszczając już dłoni mężczyzny, któremu powierzyła całe swoje istnienie. I choć doskonale zdawała sobie sprawę z tego, iż prędzej czy później będzie musiała z obecnością samotności na dobre się pogodzić, dalej odwlekała ostateczny ich rozejm, wierząc naiwnie, że do dorosłości jeszcze jej daleko.
Nie było jednak nic, co mogło zatrzymać rudowłose dziewczę przy boku lat dziecięcych, zawsze słonecznych, zawsze przyjemnie subtelnych. Przy uśmiechach bliskich, niezawodnie odganiających wszelakie zmartwienia, przy wspólnych wieczorach wypełnionych mieszającymi się w ciemnościach śmiechami, przy czystej, dziecięcej i nigdy nie złośliwej ciekawości, która tak wiele razy pozwoliła odkryć niepoznane. Wszystko to pozostawało jedynie cichym wspomnieniem, niewypowiedzianym słowem, solidnym uściskiem ramienia. Uściskiem, który teraz czuła zaledwie wokół swych piersi, gdy ten sprawiał, iż z każdą, kolejną sekundą coraz bardziej miała ochotę zwrócić zawartość pustego od dwóch dni żołądka. Zniszczone przez półświatek dziecko z kolanami podsuniętymi aż pod szyję.
Cichy szelest połaskotał delikatne uszko, a rude brewki podskoczyły w zaskoczeniu, gdy swoje dłonie zacisnęła pewniej na poturbowanym łóżu już nie tak sprawnej strzelby. Pierwiastek wyraźnego niepokoju błysnął w dziewczęcych ślepiach, a wzrok raz jeszcze pognał w stronę zabrudzonego okienka, kiedy ta, chcąc jak najszybciej wypatrzeć źródło owego zamieszania, całą swą uwagę ponownie zwróciła ku ośnieżonym połaciom gór. Wzięła głęboki wdech, mleczna mgiełka ciepłego powietrza wydostała się spomiędzy bladziuchnych warg. Niebieskie źrenice nie spotkały jednak czarnych sylwetek nieproszonych osobistości czy świeżych śladów ciężkiego buta, dopiero co wydeptanych w ścieżce zmieszanego ze śniegiem piachu. Nic, prócz walącej się naprzeciw stajni i strzelistych sosen, których czubki jako jedyne odznaczały się na tle szarego horyzontu.
Modre głębie pustych, dawno już dojrzałych tęczówek zatrzymały się na wymarzniętych dłoniach, pomimo mocnego uścisku na broni wciąż się trzęsących, wciąż wyraźnie już zimnem gór zmęczonych. Stłumiony ryk stojącej w stajni nieopodal, szarej kobyły dotarł do dziewczęcych uszu, lecz ta ni drgnęła, zbyt pochłonięta własnymi myślami. Drobne paluszki zatańczyły ostatni raz na drewnianej kolbie strzelby, którą odłożyła wreszcie na bok, skrawek wełnianego, przybrudzonego ponczo, tego samego, który na piętnaste urodziny podarował jej Anselmo, próbując doczyścić resztkami gęstej śliny.
W ciszy, w rozwadze, w samotności. Tak nigdy nie było dobrze. Tak nigdy nie było najlepiej.

one.	two.	three.	four.

Margaret Mae Tilghman / 15 lat, 23.06.1831 / bandytka / Blisstown

Witam, witam i o zdrowie pytam. W tytule The Ink Spots, w tle twórczość Maynarda Dixona, a na buźce Mae wspaniały art Samary. Jeśli zechcielibyście użyć tej dziołchy w opowiadaniu, proszę o wcześniejszy kontakt, jednak niech was to nie zniechęca. Nie gryzę i najpewniej się zgodzę. Wszystkich was autorów zapraszamy do wątkowania, a Mistrza Gry do mieszania w losach tej małej nieznośnicy. Z Mae ciężko się nudzić, młoda wysiedzieć w miejscu nie potrafi, ale i zwykła chillera będzie mile widziana. Chodźta, piszmy.