horizon

HoryzonT

Pustelnik zza Bezkresów

26 lat | zodiakalna waga | łowca głów

Ⓒ

Gdy po raz pierwszy zawitał w cichym Armadillo Springs nie miał niczego, prócz katany i posłusznej jedynie sobie, srebrnej fretki wielkości konia; stworzenia, które z pewnością wygrzebało się swoim lejącym się cielskiem z głębi Gardzieli. Oczywiście, że przykuł uwagę miejscowych, nieprzyzwyczajonych, do tego, by młodzi przybywali do starego, spróchniałego miasteczka. Tym bardziej, jeśli młodzi ci nie mieli ani imienia, ani nazwiska. Wtedy jeszcze wołali za nim Bezimienny, czasem zwracano się do niego per Obcy. Odważniejsi rzucali za nim bluzgami, a stara Ritcharsdsonowa od zawsze nazywała go wnusiem.
Gdy po raz pierwszy zawitał w spokojnym Armadillo Springs miał dopiero dwadzieścia dwa lata i ani złamanego grosza przy duszy. Ze zdartymi kolanami i skołtunionymi włosami przypominał ósme nieszczęście, a zapytany o powód swojej prezencji, odpowiadał zdawkowo, tłumacząc się napadem, z którego nie udało mu się wybronić.
Gdy po raz pierwszy zawitał w Armadillo Springs, został przyjęty do domu starej Ritchardsonowej. Kobiety poczciwej i niezależnej, właścicielki całkiem pokaźnych połaci ziemskich, które otrzymała po synu, gdy ten zginął w strzelaninie i które niedługo potem sprzedała. Pozostawiła sobie jedynie skrawek pozwalający na wypasanie trzech starych krów. Ritchardsonowa była dobrą osobą, uczciwą i troskliwą, a Horyzont troskę tę zawsze oddawał i pomagał jej zajmować się gospodarstwem do momentu, kiedy nie musiał wrócić do pustego budynku, by posprzątać tam po raz ostatni, zanim odsprzedał posiadłość i krowy młodemu, chciwemu inwestorowi. Kobieta była jedyną sprawą, która utrzymywała go w starej mieścinie i jedynym powodem, dla którego okazjonalnie do niego powraca, by odwiedzić tamtejszy cmentarz, wiedząc, że nikt poza nim nie zadba o jej nagrobek.
Gdy rok temu wyjeżdżał z Armadillo Springs nie uronił łzy.

Codziennie po wschodzie słońca skrupulatnie rozczesuje długie do pasa włosy, a następnie splata je w ciasny warkocz na szerokość przedramienia i wiąże czerwoną wstążką. Mimo lat praktyki pod okiem Richardsonowej nigdy nie udaje mu się złapać wszystkich kosmyków, pozwala więc, by później suchy wiatr smagał go nimi po twarzy, niby babim latem. Spotyka się z ignorancją ze strony mężczyzn, którzy w lokalach mylą go z kobietami, korzysta z tego, gdy w ramach wykonywanego przez siebie zawodu musi wyciągnąć istotne informacje.
Mruży ciemne oczy, gdy jego wzrok pada na skłębione ciało Paprotki, która w twardym śnie wygląda na martwą, a następnie budzi ją zapachem dwóch kurczaków, które kupił poprzedniego dnia. Czasem, jeśli fundusze mu na to pozwalały i trasa, którą przemierzali, przebiegała niedaleko Huronfield, rozpieszczał ją porządnym indykiem od sprawdzonego sprzedawcy. Sam dojada suszone skrawki mięsa albo owoce, nie martwiąc się o pusty od tygodni żołądek. Nie potrzebuje dużo by przeżyć, a dobrobyt wierzchowca zawsze stawiał ponad własny.
Choć nie korzysta z niej już tak często, stara się systematycznie pielęgnować katanę, wciąż nie będąc przekonanym do broni palnej, której się boi i której huk zawsze płoszy Paprotkę. Niczemu nie ufa tak bardzo, jak ostrzu i wyćwiczonej w fachu ręce.
W zależności od własnego humoru i czasu, podąża tropami twarzy powywieszanych na listach gończych, robi zapasy, a najczęściej spędza popołudnia na drobnych robotach dostępnych w miasteczkach. Podejmie się każdej pracy byle zarobić trochę grosza, którego i tak ma pod dostatkiem, bo nigdy go nie wydaje. Naprawia stare płoty i przeciekające dachy w stodołach, uzupełnia spiżarnię starszego małżeństwa mieszkającego na obrzeżach Blisstown, o których dzieci dawno zapomniały. Kiedyś zaoferował się do upieczenia placka z okazji festynu, a innego razu odbierał poród jednej z krów, która samodzielnie nie potrafiła się ocielić, a właściciel był zbyt pijany by jej pomóc. Zawsze pojawiał się znikąd i zawsze odjeżdżał bez słowa.
Nazywają go Horyzontem, gdyż zza niego przybywa i dopiero za nim przepada.

dosiada pokaźnej, srebrnej fretki, Paprotki | mówi rzadko, zawsze zaciąga niespotykanym akcentem z drugiej strony Bezkresów | przy piersi biała, ciasno złożona chustka z inicjałami Richardsonowej | stukot wpiętych we włosy koralików zapowiedzią | bezszelestny krok | zawsze pusta sakiewka | dziwny odór drobiu |

Listy gończe
XXX

Tekst pisany na kolanie, kiedyś go zaktualizuję, obiecuję na mały paluszek. Mały gburek z chęcią przyjmie wszystkie wątki i pomoże przy każdym gospodarstwie, pan człowiek rezonensu, zbada wam brzuszek przez pępuszek. Ostatni kwadrat należy do Jr.Jane wspaniałych twórców arta.
Zapraszamy wszystkich pisarzy, jak i mistrza gry.
Przed użyciem Horyzonta w opowiadaniach prosimy o konsultację jego wystąpienia :))
Kontakt poprzez discorda.